در سالیان اخیر در تعریف کیفیت ارایه خدمات، به حقوق «ارایه دهندگان خدمت» و حقوق «گیرندگان خدمت» توجه ویژه ای شده است. همگام با این تعریف از کیفیت ، انتظار می رود که شیوه پایش و ارزشیابی خدمات نیز متناسب با آن طراحی شوند. هدف این مقاله، معرفی شیوه ای از «پایش» است که با تعاریف مشتری گرایانه کیفیت انطباق داشته باشد. در مرحله اول از این مطالعه، ابزارهای «پایش»، بر اساس روش Client Oriented Provider Efficient (COPE) طراحی شدند. این ابزار ها به شیوه «خود ارزیابی» در گروه هایی متشکل از کارکنان، قابل استفاده هستند. در مرحله دوم، طریقه استفاده از این ابزار ها به کارکنان چهار مرکز بهداشتی- درمانی شهرستان سمنان آموزش داده شده و میزان آموزش پذیری و قابلیت اجرایی این ابزار ها از نظر کارکنان (42 نمونه) مورد بررسی قرار گرفت. بیش از 5/87 درصد از کارکنان (فاصله اطمینان 95 درصد: 8/75 تا 9/99) با استفاده از این روش موافق بوده و نکات مثبت ذکر شده بیش از نکات منفی بود. مطابق دستاورد این مطالعه، جهت افزایش قابلیت اجرایی این شیوه، به طور همزمان نیاز به برنامه ریزی جهت ارتقای فرهنگ سازمانی و بستر سازی برای فعالیت های مشارکتی در مراکز است. همچنین جهت استقرار و بقای این شیوه نوین در نظام سلامت و توسعه آن به تمامی برنامه ها و توسعه آن به سایر سطوح نظام شبکه، به مطالعات گسترده تری نیاز است.

مقدمه: نوبت کاری یک نظام کاری رایج در مشاغل اجتماعی است که می تواند کارگران را در معرض خستگی و تجربه مشکلات بهداشتی قرار دهد. توجّه به پیامدهای نوبت کاری به خصوص در مشاغلی مانند راهبری قطارهای درون شهری که نیازمند سطح بالایی از هوشیاری و دقت هستند بسیار مهم است. در مطالعه حاضر به بررسی تأثیر نوبت کاری و افزایش زمان آن بر بروز اثرات بهداشتی و خواب آلودگی در راهبران شرکت بهره برداری راه آهن شهری تهران پرداخته شد. روش بررسی: تعداد 363 نفر از راهبران متروی تهران به شیوه سرشماری انتخاب و به دو گروه روزکار و نوبت کار (9 و 12 ساعته) تقسیم شدند. جمع آوری اطلاعات در مورد اثرات خلقی و اجتماعی، خواب آلودگی و اثرات بهداشتی به ترتیب با استفاده از پرسشنامه پیمایش نوبت کاری، پرسشنامه خواب آلودگی و چک لیست بالینی طب کار انجام شد. نتایج با نرم افزار SPSS نسخه 19 در سطح معنی داری 5% مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت. یافته ها: نتایج نشان داد که نوبت کاری در مقایسه با روزکاری می تواند با اثرات منفی بر کیفیت خواب، شرایط زندگی اجتماعی، رضایت شغلی و افزایش در نرخ شکایت از مشکلات بهداشتی همراه باشد. افزایش زمان نوبت کاری از 9 به 12 ساعت با تشدید پیامدهای نوبت کاری همراه بود. نتیجه گیری: فرایند نوبت کاری در راهبران متروی تهران با افزایش در بروز اختلالات بهداشتی و احتمال کاهش هوشیاری در حین انجام کار همراه است که نیازمند اصلاح در برنامه ریزی نظام نوبت کاری و بهبود شرایط کار می باشد. مطالعات بیشتر برای دستیابی به اثرات دقیق تر نوبت کاری و متغیرهای تأثیرگذار بر آن توصیه می شود.

تفکیک شرایط پروازی جهت محاسبه زمان سپری شده در هر یک از آنها، برای پایش میزان بهره برداری بالگرد ضروری است. خلبانان در حین عملیات، رژیم های پروازی مختلفی را اجرا می کنند که هر یک را با ترکیبی از پارامترها تشخیص می دهند. از این رو، رژیم های پروازی بالگرد را می توان به صورت برداشت کیفی و توصیفی خلبانان از حالت پروازی، تعریف کرد. با این وجود، رابطه بین پارامترهای پروازی و مانورها یک تابع بسیار پیچیده بوده و مدل ریاضی دقیقی برای شناسایی رژیم پروازی در دسترس نیست. در این پژوهش تلاش شده است با بهره گیری از بیان توصیفی خلبانان، ابزاری جهت شناسایی رژیم های پروازی بالگرد فراهم گردد. بدین منظور، با ایجاد یک ماتریس اتصال مبتنی بر توصیف مانور، داده های اندازه گیری شده در حالت پروازی فیلتر شده و به کمک الگوریتم شناسایی، رژیم های پروازی بالگرد شناسایی می گردند. الگوریتم شناسایی رژیم پروازی مبتنی بر روش داده کاوی، بر اساس فیلتر کالمن توسعه یافته تطبیقی (AEKF) ارایه شده است. استفاده از الگوریتم AEKF منجر به عدم نیاز به بانک داده مفصل، کاهش حساسیت به مقادیر اولیه و تغییرات و همچنین افزایش دقت تخمین با گذشت زمان، بر خلاف روش های موجود شناسایی برخط مانورهای بالگرد شده است. توانایی الگوریتم پیشنهادی، با داده های شبیه سازی پروازی حاصل از یک مدل دینامیکی بالگرد صحه گذاری شده، ارزیابی شده است.

تفکیک شرایط پروازی جهت محاسبه زمان سپری شده در هر یک از آنها، برای پایش میزان بهره برداری بالگرد ضروری است. خلبانان در حین عملیات، رژیم های پروازی مختلفی را اجرا می کنند که هر یک را با ترکیبی از پارامترها تشخیص می دهند. از این رو، رژیم های پروازی بالگرد را می توان به صورت برداشت کیفی و توصیفی خلبانان از حالت پروازی، تعریف کرد. با این وجود، رابطه بین پارامترهای پروازی و مانورها یک تابع بسیار پیچیده بوده و مدل ریاضی دقیقی برای شناسایی رژیم پروازی در دسترس نیست. در این پژوهش تلاش شده است با بهره گیری از بیان توصیفی خلبانان، ابزاری جهت شناسایی رژیم های پروازی بالگرد فراهم گردد. بدین منظور، با ایجاد یک ماتریس اتصال مبتنی بر توصیف مانور، داده های اندازه گیری شده در حالت پروازی فیلتر شده و به کمک الگوریتم شناسایی، رژیم های پروازی بالگرد شناسایی می گردند. الگوریتم شناسایی رژیم پروازی مبتنی بر روش داده کاوی، بر اساس فیلتر کالمن توسعه یافته تطبیقی (AEKF) ارائه شده است. استفاده از الگوریتم AEKF منجر به عدم نیاز به بانک داده مفصل، کاهش حساسیت به مقادیر اولیه و تغییرات و همچنین افزایش دقت تخمین با گذشت زمان، بر خلاف روش های موجود شناسایی برخط مانورهای بالگرد شده است. توانایی الگوریتم پیشنهادی، با داده های شبیه سازی پروازی حاصل از یک مدل دینامیکی بالگرد صحه گذاری شده، ارزیابی شده است.

رفتار قاب های فولادی در هنگام وقوع زمین لرزه تا حد زیادی وابسته به عملکرد اتصالات آن ها دارد. بنابراین شناسایی آسیب در اتصالات از اهمیت بالایی برخوردار است. در تحقیق حاضر یک روش نوین برای تشخیص آسیب در اتصالات تیر به ستون قاب های فولادی ارائه شده است. برای مدل سازی آسیب در محل اتصالات و بررسی تأثیر آن در رفتار دینامیکی قاب ها، اتصالات بصورت نیمه صلب لحاظ شده و میزان آسیب براساس درصد گیرداری اتصالات در نظر گرفته شده است. به عبارت دیگر اتصالات به صورت فنرهای دورانی مدل شده است که اثر آن ها در ماتریس های جرم و سختی المان ها در نظر گرفته شده است. برای نمایش کارایی روش پیشنهادی از دو قاب فولادی پنج طبقه یک دهانه و ده طبقه دو دهانه استفاده شده است. پس از تحریک قاب های آسیب دیده تحت شتاب نگاشت زمین لرزه، تاریخچه زمانی پاسخ سرعت در درجات آزادی مختلف به دست آمده و با استفاده از تبدیل موجک تجزیه شده است. پس از تجزیه تاریخچه زمانی پاسخ سازه، ضرایب جزئیات به دست آمده است. بررسی این ضرایب بیانگر آن است که حداکثر ضریب جزئیات در زمان ایجاد آسیب در اتصالات به دست آمده است. به بیان دیگر روش پیشنهادی توانسته است وقوع آسیب در اتصالات تیر به ستون قاب های فولادی را با دقت بالایی شناسایی کند.

تنوع اقلیمی موجب پیدایش مراتعی با کیفیت پوشش گیاهی در مناطق مختلف کشور دیده گردیده است. بنابراین باید انتظار داشت که نظامهای بهره برداری از انواع مرتع داری تنوع باشد. مقاله حاضر این نظامها را طبقه بندی کرده و به شرح آن پرداخته است. اقوامی که در نقاط مختلف ایران به دامداری می پردازند، متناسب با نوع مرتع موجود، شیوه های گوناگونی را برای بهره برداری اتخاذ کرده اند. این شیوه ها روابط تکنیکی و انسانی را در بهره برداری از مراتع شامل می شود و در مجموع یک نظام بهره برداری را شکل می دهد. در این مقاله سعی شده است که اثرعوامل طبیعی بر نظامهای بهره برداری از مراتع ثابت شود ولی اثرعوامل دیگر از قبیل مسائل تاریخی، فرهنگی و تراکم جمعیت بی اهمیت تلقی نشده است. اگر دو قوم را در یک اقلیم یکسان یافتیم که در نظامهای بهره برداری از مرتع دچاراختلاف هستند، باید متوجه عوامل دیگر باشیم. مثلا ممکن است ساخت فرهنگی آن دو قوم متباین بوده که در برخورد با یک اقلیم مشخص واکنشهای متفاوتی داشته اند.